Słysząc to ludzie wyczarowani przez Śakrę zdali sobie sprawę, że nie mogą nakłonić Suraty do zabójstwa i w mgnieniu oka zniknęli.
Wtedy Śakra magicznie stworzył ogromną ilość złota, srebra i innych bogactw oraz człowieka, który by zaniósł te skarby do niego. Ukazał się on Suracie i powiedział: "Możesz wziąć te skarby jeśli chcesz, są one do twej dyspozycji''.
Wtedy Surata powiedział mu: "Dobry człowieku nie mów tak. Dlaczego? Ponieważ karma kradzieży może świętej osobie przynieść biedę i wstyd, poczucie upadku i bezradność. Nawet jeśli byłbym biedny i nie mógłbym utrzymać się przy życiu, nigdy nie wziąłbym nic co do mnie by nie należało. Powinieneś wiedzieć, że zwykli ludzie są nierozważni, ignoranccy i pożądliwi. Jak mądra osoba może wziąć coś co do niej nie należy.
Wtedy Bodhisattwa Surata wypowiedział to wierszem:

Słysząc to Śakra w jednej chwili zniknął. Następnie rozkazał boginiom Śaci, Surjaprabhirze, Pancacudzie i innym, aby poszli do Suraty i sprawdziły znowu, czy może on złamać wskazania. Razem z pięciu setkami młodych bogiń Śaci i inne wysmarowały swe ciała perfumami i ozdobiły się kwiatami i różnymi ozdobami. Poszły do Suraty i powiedziały:
"Jesteśmy ponętnymi kobietami w samym kwiecie wieku. Pragniemy pościelić ci posłanie i wzajemnie uradować ciebie.''
Surata widząc te kobiety swym niesplamionym wzrokiem odpowiedział im:
"Jesteście krewnymi i przyjaciółkami mieszkańców piekieł, zwierząt, istot z królestwa Pana Jamy, lunatyków, źle myślących ludzi i okrutnych rakszów żarłocznie pożerających cuchnącą, brudną ropę i krew oraz folgujących nieczystą miłością. Już nie będziecie należeć do czystej rodziny bogów.''
Wtedy Bodhisattwa wypowiedział to wierszem:

Słysząc to Śakra zapytał: "Jeśli mówisz prawdę, to czego więc właściwie szukasz?''
Bodhisattwa odpowiedział wierszem:

Gdy Śakra to usłyszał, poczuł się szczęśliwy i bezpieczny. Był już pewny, że Surata nie zagraża mu w przejęciu tronu. Uszczęśliwiony zaczął wychwalać Bodhisattwę wierszem:

Po tym jak to wypowiedział, ukłonił się z szacunkiem, dotknął głową stóp Bodhisattwy i zniknął.
Na drugi dzień, rankiem Bodhisattwa Surata, gdy robił swój obchód, podczas którego nauczał mieszkańców Śravasti, nagle znalazł złoty dzwon. Był to dzwon wykonany na początku tej kalpy i który więcej był wart niż wartość całego świata. Bodhisattwa wziął złoty dzwon do swej ręki i poszedł na skrzyżowanie, gdzie zbiegają się główne ulice w mieście.
Wtedy ogłosił: "Ten kto jest najbiedniejszy w mieście Śrawasti dostanie ode mnie podarunek. Dam mu ten oto złoty dzwon!''
Usłyszał to najbiedniejszy starzec, który natychmiast pobiegł do Suraty i powiedział: "Ja jestem najbiedniejszy w mieście. Musisz mi podarować ten dzwon.''
Surata odpowiedział: "Ty nie jesteś najbiedniejszy. Dlaczego tak mówię? Ponieważ jest w mieście pewien dobry człowiek, który jest najbiedniejszy z biednych. Chcę podarować mu więc ten dzwon.''
Starzec zapytał: "Kto jest tym człowiekiem?''
Surata odpowiedział: "Najbiedniejszym człowiekiem w tym mieści jest Król Prasenajit.''
Starzec powiedział: "Nie mów tak. Dlaczego? Ponieważ Król Prasenajit jest bardzo bogaty i szlachetny. Jego skarbiec przelewa się od bogactw i kosztowności, których nigdy nie jest się w stanie wyczerpać. Dlaczego więc mówisz, że jest on najbiedniejszy z biednych?''
W obliczu całego zgromadzenia świadków (ponieważ działo się to podczas nauk, jakie zwykle wygłaszał Bodhisattwa) Surata odpowiedział wierszem:

Po przemowie Bodhisattwa Surata poszedł wraz z zebranymi zobaczyć króla Prasenajita. Król właśnie wtedy wraz z pięciu setkami urzędników przeliczał i sprawdzał kosztowności. Bodhisattwa ukazał się mu i powiedział: "Dziś rankiem, podczas gdy jak zwykle wędrowałem nauczając mieszkańców znalazłem złoty dzwon, który jest wart więcej niż cały świat.
Wtedy pomyślałem sobie: "Powinienem wsiąść ten dzwon i podarować go najbiedniejszej osobie w mieście.''
Następnie zastanowiłem się: "Najbiedniejszą osobą w mieście jest Wasza Wysokość.''
Teraz więc chce ofiarować dzwon Waszej Wysokości. Jeśli Wasza Wysokość jest najbiedniejszy, proszę odebrać go ode mnie.''
Chcąc to powtórzyć Bodhisattwa powiedział wierszem:

W momencie, gdy Bodhisattwa zakończył mówić, ziemia nagle zatrzęsła się i otworzyła. Nagle Tathagata wyrósł z rozpadliny otoczony zgromadzeniem pięciu setek śrawaków, dziesięciu tysięcy bodhisattwów, Brahmy, Śakry, Bogów, Smoków, Duchów i niezliczone czujące istoty.
Bodhisattwa Surata wtedy ukazał się Buddzie ze złożonymi z szacunkiem dłońmi i powiedział: "Czczony Przez Świat, tego ranka gdy nauczałem ludzi w mieście odnalazłem dzwon, który wykonany był na początku kalpy i który wart jest więcej niż cały świat. Pomyślałem wtedy: "powinienem oddać ten dzwon najbiedniejszej osobie w mieści Śravasti'' i zastanowiłem się "Król Prasenajit jest najbiedniejszy. Dlaczego? Zarozumiale wypoczywając na tronie Jego Wysokość nie ma sympatii dla czujących istot.
Uciska, bije, wyzyskuje, ograbia i krzywdzi ich bez żadnych powodów. Jest nękany niesamowitą chciwością i namiętnością.'' Dlatego stwierdziłem, że jest on najbiedniejszym człowiekiem i zapragnąłem podarować mu złoty dzwon. Gdy to chciałem zrobić Jego Wysokość zapytał mnie: "Powiedziałeś, że jestem najbiedniejszy. Kto może udowodnić, że jest to prawdą.'' Odpowiedziałem: "Tathagata, Wielki Nauczyciel, Wybitnie Szanowany, Całkowicie Oświecony jest wolny od ułomności, bez żadnej nawet niechęci, traktuje wszystkie czujące istoty bezstronnie. On może udowodnić trafność mego osądu i uradować nas.''
Następnie Tathagata pragnąc upomnieć Króla Prasenajita powiedział do niego: "Wasza Wysokość, powinieneś wiedzieć, że z jednego punktu widzenia Surata jest biedny, a Wasza Wysokość bogaty. Ale z drugiego punktu widzenia Wasza Wysokość jest biedny, Surata bogaty. Dlaczego? Będąc na tronie Wasza Wysokość, posiadasz światową władzę i twój skarbiec jest pełny złota, srebra, pereł, szafirów i korali. W tym układzie Surata jest biedny, a Wasza wysokość bogaty. Jakkolwiek, Surata utrzymuje czyste postępowanie, przestrzega czystych wskazań i paramit, porzucił domowe życie, przyswoił sobie wielkie nauki, unika samo pobłażliwości i cierpliwie wybawia wielką liczbę istot ucząc ich przestrzegania pięciu świeckich wskazań i ośmiu specjalnych. Każde jedno z tych zasług wystarczająco ukazuje, że Wasza Wysokość jest biedny, a Surata bogaty. Wasza Wysokość, powinieneś wiedzieć że wszystkie bogactwa i kosztowności czujących istot Królestwa Kosala nie mogą dorównać po stokroć, tysiąc krotność, i milion razy do bogactwa Suraty, czystości w utrzymywaniu pięciu świeckich wskazań i ośmiu specjalnych wskazań.''
Słysząc prawdziwe pouczenia Tathagaty Król Prasenajit porzucił całą swoją zarozumiałość i arogancję. Popatrzył na Suratę uważnie, złożył dłonie i powiedział wierszem:

Po wygłoszeniu wiersza Król Prasenajit powiedział do Buddy: "Czczony Przez Świat ślubuję teraz osiągnąć Całkowite Oświecenie. Pragnę tego by wszystkie istoty były bezpieczne i wolne od niewoli samsary. Teraz zamierzam podzielić całe me bogactwa ze złota, srebra na trzy rodzaje darów. Jedną częścią obdaruję Tathagatę, Czczonego Przez Świat oraz zgromadzenie mnichów. Drugą część postanawiam dać biednym, nieszczęśliwym, pragnącym pomocy, którzy przebywają w mieście Śravasti. Trzecią część pozostawiam do użytku państwa. Będę udostępniał wszystkie moje ogrody, stawy, kwiaty i drzewa owocowe Doskonałemu Tathagacie i zgromadzeniu mnichów. Proszę Czczonego Przez Świat by był tak uprzejmy aby zgodzić się na to!''

Widząc to wydarzenie pięciuset wszystkich starszych uczniów Kosali rozwinęło Doskonałą Bodhiczittę.
Wtedy Bodhisattwa Surata powiedział do Buddy: "Czczony Przez Świat, czy zechciałbyś nauczyć sedna Dharmy temu zgromadzeniu, które oto spotkało Tathagatę, by mogło odnieść z tego korzyść!''
Czczony Przez Świat powiedział do zebranych: "Dobrzy ludzie, są trzy rodzaje niezmierzonych zasług, które nie mogą być zliczone nawet przez Tathagatów, a co dopiero przez Śrawaków, czy Pratjekabuddów. Jakie są to rodzaje? Ochraniać i wspierać prawdziwą Dharmę, czynić wysiłki w Bodhiczitcie i przekonywać innych by wypełniali święte ślubowania.
Ponadto są trzydzieści dwie Dharmy, którą dobrzy mężczyźni, i dobre kobiety muszą pracowicie praktykować, by odnieść korzyść ze spotkania z Tathagatą:

1. Posiadać niezniszczalną wiarę w Tathagatę.
2. Ochraniać i wspierać prawdziwą Dharmę nawet w obliczu cierpień.
3. Cenić i nigdy nie lekceważyć członków Sanghi.
4. Szanować i współdziałać z Arhatami.
5. Utrzymywać umysł, który jest bezstronny wobec miłości i niechęci.
6. Zawsze szukać Dharmy i cenić ją.
7. Niezachwianie utrzymywać wyciszenie i spokój oraz unikać hałasu i niepokoju.
8. Niezmordowanie nauczać pojazdu Tathagaty.
9. Nauczać Dharmy nie oczekując sławy i korzyści.
10. Dążyć do prawdy i pilnie żyć w zgodzie z nią.
11. Praktykować dawanie.
12. Przestrzegać dyscypliny.
13. Ćwiczyć się w cierpliwości.
14. Postępować z gorliwością.
15. Praktykować medytację.
16. Rozwijać prawdziwą mądrość.
17. Otaczać opieką czujące istoty w zgodzie z ich potrzebami.
18. Wychowywać czujące istoty aż do ich dojrzałości by nie odeszły od Dharmy.
19. Zawsze prawo prowadzić siebie.
20. Pouczać innych, by zręcznie używały esencji Dharmy.
21. Nie splamiać się żadnymi niedociągnięciami.
22. Radować się porzuceniem domowego życia.
23. Żyć pustelniczym życiem na odosobnieniu w lesie.
24. Radować się z kultywowania czterech szlachetnych prawd.
25. Pilnie praktykować prostotę.
26. Porzucić niezdrowe Dharmy.
27. Energicznie czynić wielkie ślubowania.
28. Sumiennie prowadzić życie mieszkańca lasu.
29. Hodować korzenie dobra.
30. Zawsze utrzymywać samokontrolę.
31. Zaniechać poglądów dwóch niższych pojazdów.
32. Docenić Mahajanę.

Następnie Król Prasenajit powiedział Suracie: "Wspaniale Szlachetny. Proszę powiedz mi, kiedy zamierzasz odwiedzić Tathagatę? Pragnę pójść z tobą.''
Bodhisattwa Surata odpowiedział: "Wasza Wysokość, powinieneś wiedzieć, że to wielka rzadkość spotkać Tathagatę i usłyszeć prawdziwą Dharmę. Wasz Wysokość nie powinieneś wybrać się samemu. Zamiast tego, będąc dobrym przyjacielem czujących istot i mając w opiece wszystkich ludzi w mieście Śravasti, powinieneś ich tam zabrać ze sobą. Wydaj dekret o tym i postanów, że każdy kto nie wypełni twego rozkazu, będzie ukarany zgodnie z królewskimi zarządzeniami. Dlaczego? Ponieważ, tak jak Bodhisattwa jest ozdobą otaczającego go orszaku, tak i Król powinien być taką ozdobą dla swego otoczenia.''
Król Prasenajit zapytał: "Co jest ozdobą Bodhisattwy?''

Surata odpowiedział: "Przekonywanie czujących istot, aby rozwijały Bodhiczittę jest ozdobą Bodhisattwy, ponieważ przyczynia się to do rozwinięcia oświecenia. Przekonywanie czujących istot do zobaczenia Tathagaty jest ozdobą Bodhisattwy, gdyż nigdy nie będą wtedy oszukane. Przekonywanie czujących istot do usłyszenia prawdziwej Dharmy jest ozdobą Bodhisattwy, ponieważ przyczyni się to do wielkiego pouczenia. Przekonywanie czujących istot do zobaczenia Szlachetnego Zgromadzenie jest ozdobą Bodhisattwy, gdyż wiedzie to do poznania szlachetnych przyjaciół. Cztery motywacje są ozdobą Bodhisattwy, przyciągają one czujące istoty (do Budda-Dharmy). Sześć paramit jest ozdobą Bodhisattwy, gdyż zwiększają one rozwój oświecenia. Trzydzieści siedem dróg jest ozdobą Bodhisattwy, gdyż prowadzą one go do miejsca Bodhi. Bodhisattwa będąc strażnikiem i panem tych ozdób, będzie w stanie ujarzmić hordy demonów, wydać lwi ryk i zdobyć twierdzę ostatecznego stanu.''
Po tym Król Prasenajit i całe zgromadzenie rozradowało się. Dziewięć tysięcy czujących istot zostało uwolnionych od wątpliwości i uzyskało czysty wzrok (Dharmy).

Gdy Budda wygłosił tą sutrę, Bodhisattwa Surata, Król Prasenajit, bogowie, ludzie i reszta istot uszczęśliwiła się nauczaniem Buddy i wszyscy rozpoczęli z szacunkiem praktykowanie jej.

(tłumaczenie z angielskiego Mariusz Mantur)
[OM MANI PEME HUNG]